410. rocznica urodzin Jeremiego Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1612 -1651)

Jest jedną z najsłynniejszych i najciekawszych polskich postaci historycznych XVII wieku. Zwany był Jaremą i Młotem na Kozaków. Swoistą nieśmiertelność zapewnił mu Henryk Sienkiewicz w swojej Trylogii, w której pokazał go jako okrutnika, ale patriotę i obrońcę polskich tradycji. Był księciem na Wiśniowcu, Łubniach i Chorolu, energicznym dowódcą wojsk koronnych, wojewodą ruskim, starostą przemyskim, przasnyskim, nowotarskim, hadziackim i kaniowskim oraz ojcem króla polskiego Michała Korybuta Wiśniowieckiego.

Jeremi Michał Korybut Wiśniowiecki (zwany Jaremą), urodził się 17 sierpnia 1612 r. w Łubniach. Kształcił się w kolegium jezuitów, a pierwsze doświadczenie wojskowe zdobywał w Niderlandach. Po powrocie do Rzeczypospolitej uczestniczył w kolejnych kampaniach: w wojnie smoleńskiej (1633-1634), w 1637-1638 w tłumieniu powstania kozackiego Huni, w wojnie z Tatarami 1640-1646 (m.in. bitwa pod Ochmatowem). W 1646 r. po śmierci Koniecpolskiego, został wojewodą ruskim. Odegrał niepoślednią rolę w tłumieniu powstania Chmielnickiego (1648-1651) – m.in. bitwa pod Konstantynowem, stosowanie okrutnych represji m.in. nabijanie na pal. Był faktycznym dowódcą obrony Zbaraża (1649) oraz przyczynił się do zwycięstwa nad siłami kozacko-tatarskimi w bitwie pod Beresteczkiem (1651), gdzie dowodził jazdą lewego skrzydła.

Był dziedzicem rozległych dóbr w woj. ruskim, kijowskim i na Wołyniu. Kolonizował Zadnieprze. Posiadał własną armię, której liczebność wahała się od 2000 do 6000 żołnierzy. Pierwotnie był wyznawcą prawosławia, w 1632 r. przeszedł na katolicyzm.

Książę Jeremi zmarł 20 sierpnia 1651 r. w obozie pod Pawołoczą prawdopodobnie w wyniku epidemii. Przyjmuje się, że jego zmumifikowane zwłoki znajdują się w udostępnionych do zwiedzania podziemiach klasztoru na Świętym Krzyżu.